Het land loopt op zijn wilgentenen
tot aan de rand der witte venen
en slaapt daar in een roes van gras
en onontwarbaar struikgewas.

Alleen de visser plots verschenen
waadt stapvoets op gelaarsde benen
en rond zijn dobber trekt de plas
een onbedaarlijke grimas.

Uit: 'Ik adem mijn eigen aarde' 1974.
Oorspronkelijk (1967) gepubliceerd in het fotoboek 'Sint-Niklaas en het Land van Waas'