De dreven gaan eindeloos door
als door spiegels vooruitgezonden
met lussen van licht verbonden
in de blauwe verte teloor.

Zij praten boven mijn hoofd
in elkanders geruis verslonden
met ononderbroken monden
in een groen labyrint van loof.

De vogels aanvankelijk voor
een zwijgend luisteren gevonden
vervullen nu opgewonden
de tegenstem in het koor.

En één krekel roept als vermoord
het relaas van zijn zomerzonden
maar de dreven op goede gronden
behouden het laatste woord.

Uit: 'Ik adem mijn eigen aarde' 1974.
Oorspronkelijk (1967) gepubliceerd in het fotoboek 'Sint-Niklaas en het Land van Waas'