Ars Poëtica

1

Als poedersneeuw ligt poëzie. Eén uur
niet langer ach, zo onvoorstelbaar puur
als niets daarná stuifmeel en vogelveertjes.
Al wat op aarde valt verliest zijn duur.

2

Soms doen de woorden pijn, soms zijn ze zacht,
met borstelhaar bezet of schapenvacht,
nu eens in gif gedrenkt, dan weer in honig,
met vlijt gezocht of gratis thuisgebracht.

3

Als ik aan tafel zittend, nu en hier,
boven de uitdaging van wit papier
de woorden oproep om ze neer te schrijven,
staat mijn verzegeld binnenst op een kier.

Uit: "Poedersneeuw"

TERUG