Alhambra

De rozen staan verpulverd in de nissen
en op de vijver draait een nenufaar
traag rond zichzelve. Valken duikelen naar
het haastig runenschrift der hagedissen.

Fonteinen waaien ruisend uit de lissen
eentonig zingend op éen dunne snaar.
Het diepe water maakt zich openbaar
tot in het mauwe rijk der edelvissen.

Hier kan men eeuwig naar legenden gissen
die groeien als een groene varenplant
schichtig en maatloos uit het ongewisse.

Maar slechts één helle roos ligt in mijn hand
brandend schier en bant de duisternissen
die ik hierwaart meevoer uit mijn donker land.

Het land der mensen

Ik lig in een landschap van heuvels alleen
met bloemen en water en gras;
de tijd liet mij los en liep ijlings heen,
nu ben ik een mosbed, een zwervende steen
of een vlijmscherpe splinter van glas.

Het water beneden maalt binnen zijn boord,
de bloem legt haar bloemenhart bloot;
als de wind herbegint is het glasvlak gestoord
met een snelle golf die vloeit blinkende voort
als de voorgolf, ineens, van de dood.

Met de laatste mens is het laatste gesprek
op het zwijgen der dingen gestrand;
natuur graaft zich in onder herfstelijk dek,
de bomen staan naakt met een twijgenhek
voor een zeekim van zilver en zand.

Ik lig in de schoot van de heuvels alleen
en het licht van de zomer verdooft;
het water spoelt koud op zijn bodem van steen
en mijn hart, als van hoorn of elpenbeen,
stuwt zijn laatste bloed naar mijn hoofd.

Dorp zonder ouders

Overal gras en varens, ritselingen
van ongemoeide dieren in de mossen,
de bermen aan de zelfkant van de bossen
bol onderdak en dons van duivezwingen.
Onvatbaar eenzaam vlogen pluis en pluimen
en als een regen uit de hemel daalde
een bed omlaag van dunne dennenaalden.

De vogels uit hun dagelijkse ruimte
teruggekeerd glijden van allerwegen
de toeverlaat der ondertakken tegen.