Door het schip van de zeewind bemand
komt de Schelde rumoerig aan land
en stort zich voorover met stoten
in het stil labyrint van de sloten.

Maar soms wordt haar grimmig gezicht
overwoekerd door veren van licht
en liggen haar nijdigste golven
onder de melk van de morgen bedolven.

Uit: 'Ik adem mijn eigen aarde' 1974.
Oorspronkelijk (1967) gepubliceerd in het fotoboek 'Sint-Niklaas en het Land van Waas'